Beste parochianen,
Met grote vreugde kijk ik terug op de plechtigheid van afgelopen zondag, waarbij ik officieel als de nieuwe pastoor van deze federatie ben geïnstalleerd. Ik wil langs deze weg iedereen bedanken die betrokken was bij het organiseren en uitvoeren van deze bijzondere heilige mis. Hartelijk dank voor jullie inzet!

Ik wil ook met jullie het woordje delen, dat ik op die dag heb uitgesproken. Daar staat de missie die ik vind dat God me nu toevertrouwd heeft en waarvoor ik me wil inzetten in deze parochies… maar hiervoor heb ik ook jullie hulp nodig, uiteraard.

Ik wens jullie nog een vruchtbare tijd van voorbereiding op Kerstmis en hoop jullie beetje bij beetje te leren kennen.

Hier volgt mijn woordje, dus:

Een jaar of vijf geleden zat ik in de parochies van Geleen en samen met het pastoraal team hebben wij een poging gedaan om een pastoraal beleidsplan te schrijven. Pastoor Quaedvlieg, vandaag hier aanwezig, weet alles van die tijd en hoe dat plan zich heeft ontwikkeld in de loop van de jaren. Maar in die tijd wilden wij in een kort document, voor onszelf en onze parochianen, duidelijk aangeven wát ons doel was voor de komende vijf jaar. Wij hebben daarom het doel van ons pastoraal werk omschreven met de volgende woorden: “in het voetspoor van Jezus, willen wij een kerkgemeenschap zijn die hóóp biedt aan de mensen (in Geleen).”

Wij wilden de hoop die het evangelie biedt, weer bij onze parochianen opvriezen en doen herleven. Wij wilden geen woord van ijdele hoop geven, geen schouderklopjes uitdelen en zeggen “ ’t kump good”, zoals men in het Geleense dialect zou kunnen zeggen. Nee, wij wilden de hoop die de liefde van God in onze harten (in míjn hart) heeft gewekt, met anderen delen.

Ik voelde me toen geroepen om dit te doen, en vandaag word ik nu weer hierin bevestigd, en dat wil ik doen, omdat ikzelf getuige ben geweest van wat het evangelie, de liefde van God, de aanwezigheid van Christus, in het leven van zoveel mensen (maar zeker ook in mijn leven) heeft verricht: ik heb kapotte relaties weer zien herstellen. Ik ben getuige geweest van het wonder van vergeving en verzoening tussen ouders en kinderen (en zelf ervaren); van mensen die van verslavingen werden bevrijd, mensen die hun kruis, zoals een grote teleurstelling, het verdriet of hele moeilijke momenten van het leven, konden opnemen om weer hoopvol in het leven te kunnen staan; gezinnen die zich helemaal aan God overgaven tot het punt dat zij hun vaderland verlieten om God te volgen waar Hij hen zond. Hiervan ben ik getuige, maar ook van de wonderen die Hij in mijn leven deed, die mij, egoïstisch en zwak als ik ben, geroepen heeft om Hem te volgen en zelfs priester te zijn… hier in Nederland… hoe gek is dat… alleen God kan dat verzinnen en ook waarmaken!

Daarom voel ik de eerste lezing van vandaag als een bijzonder cadeau van God en vooral als een opdracht die mij is toevertrouwd, hier, voor deze parochies: “Troost, troost, troost mijn stad… spreekt Jeruzalem moed in en roept toe dat haar straftijd voorbij is, dat haar zonden vergeven zijn.” Dit neem ik vandaag ter harte en zal dit proberen te doen: de hoop die ik in God ondervonden heb, te delen met wie ik in aanraking kom!

Maar al is aan mij vandaag deze taak toevertrouwd, zo voel ik het, ben ik me bewust dat ik dit niet alleen kan doen! Daarvoor heb ik de hulp van de gemeenschap, de steun van de kerk nodig. En dit geldt ook misschien voor ons allen, die Christus willen volgen en zijn hoop willen doorgeven.

Alleen, “in je eentje”, in het geloof te groeien is heel erg moeilijk (en ik zeg heel erg moeilijk om niet onmogelijk te zeggen, maar ik denk dat het dat wel is). Wij hebben de kerkgemeenschap nodig!
Daarom dat ik voor de kaft van dit boekje deze afbeelding heb gekozen. Ik koos haar niet zozeer omdat ik dezelfde afbeelding van het prentje van mijn priesterwijding wilde gebruiken, neen. Ik heb haar gebruikt omdat deze afbeelding de gemeenschap voorstelt.

Al staan er op het plaatje gewoon drie mannen, dit beeld vertegenwoordigt de heilige Drie-eenheid, onze God, die het oerbeeld en prototype is van alle gemeenschappen, maar in het bijzonder van de kerkgemeenschap. Zij zijn namelijk in hun verscheidenheid volkomen één. Dit is mijn droom dus voor deze parochies: dat wij in al onze verscheidenheid één mogen worden, naar het beeld van de H. Drie-eenheid. Een gemeenschap die, zoals we in deze afbeelding kunnen zien, rond de tafel van de Heer bij elkaar komt, en in vreugde de trouw en de liefde van God kan vieren in de sacramenten.

Dit is dus mijn droom voor deze parochies, maar ook een droom die wij als gelovigen – zowel priesters als leken – met elkaar delen, denk ik; een droom die eigen is aan de roeping van het Evangelie: dat wij een kerkgemeenschap kunnen worden, die leeft in en vanuit de liefde: liefde tot God en liefde tot Christus in eerste instantie, maar ook in onderlinge liefde. Dat we een gemeenschap worden die de liefde van God laat schitteren in deze wereld, die zo vaak de wanhoop en de uitzichtloosheid ervaart.

Ten slotte wilde ik zeggen dat ik het jammer vind dat wij deze eucharistieviering met zo weinig mensen konden vieren… maar ja, corona heeft het niet toegelaten. Maar toch ben ik ontzettend blij dat jullie hier zijn, want jullie vertegenwoordigen vandaag deze verschillende parochies die mij zijn toevertrouwd. Ik wil jullie ook bedanken voor jullie bereidwilligheid en beschikbaarheid om je leven te geven voor God in dienst van deze parochies en ik hoop van harte dat wij (de hier aanwezigen en níet aanwezigen) echt één, grote, eensgezinde, liefdevolle parochiegemeenschap zullen vormen, teken van hoop voor deze stad Roermond. Nogmaals bedankt voor jullie bijdrage en moge God het jullie belonen.

En nog het aller, allerlaatste is dat ik mijn neocatechumenale gemeenschappen wil bedanken, zowel mijn gemeenschap hier in NL als in Colombia. Ik weet dat zij altijd voor me hebben gebeden en mij met hun gebed zullen blijven steunen. Eveneens wil ik mijn catechisten van hier in NL, Bruna, Fernando en Daniel, evenals mijn catechisten in Colombia, Antonio, Juan Carlos y María Eugenia, bedanken die mij de blijde boodschap van het evangelie hebben verkondigd. Jullie zijn een concreet teken van de liefde van God in mijn leven geweest. En uiteraard wil ik mijn ouders bedanken, die ook voor me bidden en die mij altijd hebben aangemoedigd en gesteund om de wil van God te doen. Nogmaals bedankt en bid voor me.

Pastoor Carlos Martinez